Yaralı Gönüllere
“Sen o göstermeye çalıştığın bohem ressam değilsin” dedi önce,
“Yalın ayak yırtık kotla resim yaptın diye bohem olmuyorsun.”
“Öyle mi?...” dedim gülümseyerek, bu söylemini gerçekten komik buldum.
Sinirlendi bu defa,
“Ama içine doğduğun ortama da uzaksın sen,
Orada da mesafelerin var senin”,
“Öyle mi?...” dedim yine gülümseyerek.
“Öyle” dedi ama benim aksime o gülümsemiyordu.
Çünkü herkes bir taraf olmanı bekler senden,
Bir sıfat yakıştırmak ister,
Kurallara kalıplara uyman gerekir,
Kabul görmek için başka hayatlarda...
Eğer yoksa bir tarafın, eğer kendineyse hep yolların, eğer hiç bir yere ait değilsen ama her yer de senden
bir parça taşıyorsa,
O zaman sen de benim gibi yalnızsın...
“Öfken kime?” dedim sessizce,
“Sana” dedi...
“Böyle hissettiğini biliyorum” dedim.
“Biliyorum ama değişmeyeceğim.
Çünkü asıl öfkelendiğin ben değilim,
Kendinsin...”
“Bende eleştirdiklerin kendi eksiklik ya da özlemlerin,
Ben de sevdiklerin aslında hep kendine dair...
Ben değil baktığın, gördüğün, hissettiğin;
Ben diye bildiğin her ne varsa, iyi kötü,
Hepsi sensin...
O yüzden boşver sen,
Ben kimim, neredeyim, niye böyleyim,
Sana gülümseyerek tüm şefkatimle,
Yaralı gönlünden öper, giderim.”
Yaralı Gönüllere
“Yalın ayak yırtık kotla resim yaptın diye bohem olmuyorsun.”
“Öyle mi?...” dedim gülümseyerek, bu söylemini gerçekten komik buldum.
Sinirlendi bu defa,
“Ama içine doğduğun ortama da uzaksın sen,
Orada da mesafelerin var senin”,
“Öyle mi?...” dedim yine gülümseyerek.
“Öyle” dedi ama benim aksime o gülümsemiyordu.
Çünkü herkes bir taraf olmanı bekler senden,
Bir sıfat yakıştırmak ister,
Kurallara kalıplara uyman gerekir,
Kabul görmek için başka hayatlarda...
Eğer yoksa bir tarafın, eğer kendineyse hep yolların, eğer hiç bir yere ait değilsen ama her yer de senden
bir parça taşıyorsa,
O zaman sen de benim gibi yalnızsın...
“Öfken kime?” dedim sessizce,
“Sana” dedi...
“Böyle hissettiğini biliyorum” dedim.
“Biliyorum ama değişmeyeceğim.
Çünkü asıl öfkelendiğin ben değilim,
Kendinsin...”
“Bende eleştirdiklerin kendi eksiklik ya da özlemlerin,
Ben de sevdiklerin aslında hep kendine dair...
Ben değil baktığın, gördüğün, hissettiğin;
Ben diye bildiğin her ne varsa, iyi kötü,
Hepsi sensin...
O yüzden boşver sen,
Ben kimim, neredeyim, niye böyleyim,
Sana gülümseyerek tüm şefkatimle,
Yaralı gönlünden öper, giderim.”
Yaralı Gönüllere